ராமர் காலத்தில் மந்தரை என்ற ஒரு கூனி வாழ்ந்தாள். கிருஷ்ணர் காலத்திலும் ஒரு கூனி வாழ்ந்து வந்தாள். அவளுக்கு உடலில் மூன்று கோணல்கள் இருந்தன. அதனால் அவளை முக்கோணலி என்றே அழைத்தனர். முக்கோணலி, கம்சனுக்கு சந்தனம் முதலிய நறுமணக் கலவையைக் கொடுக்கும் பணியைச் செய்து வந்தாள். கண்ணன் ஒருநாள் அவளைக் கண்டான். அவள் கம்சனுக்காக எடுத்துச் சென்ற வாசனைக் கலவையின் நறுமணம் கண்ணனைக் கவர்ந்தது. அக்கலவையைத் தனக்குத் தரும்படி முக்கோணலியிடம் கேட்டான் கண்ணன். முதலில் தயங்கிய கூனி, பிறகு நறுமணக்கலவையைக் கண்ணனிடம் கொடுத்து விட்டாள். கண்ணன் அதனைத் தன் திருமேனியில் பூசி மகிழ்ந்தான்.
பிறகு, கண்ணன் முக்கோணலியின் கால்களைத் தன் காலால் அழுத்தியபடி, அவள் தலையைப் பிடித்துத் தூக்கினான். அவ்வளவு தான்! அவள் முதுகில் இருந்த மூன்று கோணல்களும் நீங்கி, நிமிர்ந்து நின்றாள்! கண்ணனின் திருவடிகளில் விழுந்து வணங்கினாள். பூசக் கொடுத்தேனோ கூனியைப் போலே?
முக்கோணலியைப் போல் கண்ணன் பூசுவதற்கு நறுமணக் கலவையைக் கொடுக்கும் பேறு தனக்குக் கிடைக்கவில்லையே என்று ஏங்குகிறாள் திருக்கோளூர்ப் பெண்பிள்ளை. இறைவன் திருவருள் மனிதர்களின் மனக்கோணல்களையும் தீர்க்கும் என்பது உட்கருத்து.
பூவைக் கொடுத்த புண்ணியர் கண்ணன் மலர் மாலைகளை அணிவதில் விருப்பம் உடையவன். வடமதுரையில் இருந்த ஒரு பூக்காரர் கம்சனுக்கு மாலைகள் கொடுத்து வந்தார். கண்ணன் வடமதுரைக்குச் சென்றபொழுது, அப்பூக்காரர் கண்ணனுக்கு உகந்த மாலைகளை அளித்தார். அதனால் பெரிதும் மகிழ்ந்த கண்ணன் அந்தப் பூக்காரருக்கு மோட்சம் அளித்தருளினான். பூவைக் கொடுத்தேனோ மாலாகாரரைப் போலே? அந்தப் பூக்காரரைப் போல் பெருமாளுக்கு மலர்மாலைத் தொண்டைத் தான் செய்யவில்லையே என்று ஏங்குகிறாள் திருக்கோளூர்ப் பெண்பிள்ளை. மாலை என்பதை வடமொழியில் ‘மாலா’ என்பர். இசைவாணரை சங்கீதக்காரர் என்பது போல், மாலை தொடுப்பவரை மாலாகாரர் என்றனர்.
இது வடமொழியும் தென்மொழியும் கலந்த கலப்புச் சொல். அந்த மாலாகாரரின் வரலாற்றைக் கேட்டே, பெரியாழ்வார் பெருமாளுக்கு மலர்மாலைத் தொண்டு செய்யலானார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. உத்தமன் பரதன் தசரதனிடம் கைகேயி பெற்ற வரத்தின்படி, ராமன் காட்டிற்குச் சென்றார். ராமன் காட்டிற்குச் சென்ற செய்தியை அறிந்தவுடன் தசரதர் உயிர் நீத்தார். பாட்டனார் வீட்டிற்குச் சென்றிருந்த பரதனுக்குச் செய்தி அனுப்பப்பட்டது. அயோத்தி திரும்பிய பரதன் தன் பொருட்டாகக் கைகேயி வரம் பெற்றதை எண்ணிக் கலங்கினார். பெற்றவள் என்றும் பாராமல் திட்டித் தீர்த்தார். அரச பதவியைத் துச்சமென எண்ணினார். ராமனை அழைத்து வர காட்டிற்குச் சென்றார். ராமனைக் கண்டார். நாடு திரும்பி வந்து அரசாள வேண்டினார்.
மன்றாடினார். வற்புறுத்தினார். ராமன் அதற்கு உடன்படவில்லை. பதவியாசை இல்லாத பரதன் ராமனின் பாதுகைகளை வேண்டிப் பெற்றார். அவற்றைத் தலையில் சுமந்தபடி கோசலம் திரும்பினார். ராமன் இல்லாத அயோத்தியில் நுழையவும் விரும்பாத பரதன் நந்திக்கிராமம் என்னும் இடத்தில் ராமனின் பாதுகைகளுக்கு முடிசூட்டினார். பதினான்கு ஆண்டுகள் அந்த இடத்திலேயே வாழ்ந்தார்.
நந்தியம்பதியிடை நாதன் பாதுகம்
செந்தனிக் கோல்முறை செலுத்தச் சிந்தையான்
இந்தியங்களை அவித்து இருத்தல் மேனியான்
அந்தியும் பகலும் நீர் அறாத கண்ணினான்
-என்கிறார் கம்பர். நந்திக் கிராமத்தில் ராம பாதுகைகளே அரசு செலுத்தின. பரதன் ஐம்புலன்களையும் அடக்கித் தவவாழ்க்கை மேற்கொண்டார். பதினான்கு ஆண்டுகளும் அவர் கண்களில் கண்ணீர் வடிந்து கொண்டேயிருந்தது. வைத்த இடத்து இருந்தேனோ பரதனைப் போலே? என்று திருக்கோளூர்ப் பெண்பிள்ளை வினவுகிறாள். ராமனின் பாதுகைகளை வைத்திருந்த இடத்திலேயே பதினான்கு ஆண்டுகள் இருந்த பரதனைப் போல் தான் எதுவும் செய்ய இயலவில்லையே என ஏங்குகிறாள்.
பிறகு, கண்ணன் முக்கோணலியின் கால்களைத் தன் காலால் அழுத்தியபடி, அவள் தலையைப் பிடித்துத் தூக்கினான். அவ்வளவு தான்! அவள் முதுகில் இருந்த மூன்று கோணல்களும் நீங்கி, நிமிர்ந்து நின்றாள்! கண்ணனின் திருவடிகளில் விழுந்து வணங்கினாள். பூசக் கொடுத்தேனோ கூனியைப் போலே?
முக்கோணலியைப் போல் கண்ணன் பூசுவதற்கு நறுமணக் கலவையைக் கொடுக்கும் பேறு தனக்குக் கிடைக்கவில்லையே என்று ஏங்குகிறாள் திருக்கோளூர்ப் பெண்பிள்ளை. இறைவன் திருவருள் மனிதர்களின் மனக்கோணல்களையும் தீர்க்கும் என்பது உட்கருத்து.
பூவைக் கொடுத்த புண்ணியர் கண்ணன் மலர் மாலைகளை அணிவதில் விருப்பம் உடையவன். வடமதுரையில் இருந்த ஒரு பூக்காரர் கம்சனுக்கு மாலைகள் கொடுத்து வந்தார். கண்ணன் வடமதுரைக்குச் சென்றபொழுது, அப்பூக்காரர் கண்ணனுக்கு உகந்த மாலைகளை அளித்தார். அதனால் பெரிதும் மகிழ்ந்த கண்ணன் அந்தப் பூக்காரருக்கு மோட்சம் அளித்தருளினான். பூவைக் கொடுத்தேனோ மாலாகாரரைப் போலே? அந்தப் பூக்காரரைப் போல் பெருமாளுக்கு மலர்மாலைத் தொண்டைத் தான் செய்யவில்லையே என்று ஏங்குகிறாள் திருக்கோளூர்ப் பெண்பிள்ளை. மாலை என்பதை வடமொழியில் ‘மாலா’ என்பர். இசைவாணரை சங்கீதக்காரர் என்பது போல், மாலை தொடுப்பவரை மாலாகாரர் என்றனர்.
இது வடமொழியும் தென்மொழியும் கலந்த கலப்புச் சொல். அந்த மாலாகாரரின் வரலாற்றைக் கேட்டே, பெரியாழ்வார் பெருமாளுக்கு மலர்மாலைத் தொண்டு செய்யலானார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. உத்தமன் பரதன் தசரதனிடம் கைகேயி பெற்ற வரத்தின்படி, ராமன் காட்டிற்குச் சென்றார். ராமன் காட்டிற்குச் சென்ற செய்தியை அறிந்தவுடன் தசரதர் உயிர் நீத்தார். பாட்டனார் வீட்டிற்குச் சென்றிருந்த பரதனுக்குச் செய்தி அனுப்பப்பட்டது. அயோத்தி திரும்பிய பரதன் தன் பொருட்டாகக் கைகேயி வரம் பெற்றதை எண்ணிக் கலங்கினார். பெற்றவள் என்றும் பாராமல் திட்டித் தீர்த்தார். அரச பதவியைத் துச்சமென எண்ணினார். ராமனை அழைத்து வர காட்டிற்குச் சென்றார். ராமனைக் கண்டார். நாடு திரும்பி வந்து அரசாள வேண்டினார்.
மன்றாடினார். வற்புறுத்தினார். ராமன் அதற்கு உடன்படவில்லை. பதவியாசை இல்லாத பரதன் ராமனின் பாதுகைகளை வேண்டிப் பெற்றார். அவற்றைத் தலையில் சுமந்தபடி கோசலம் திரும்பினார். ராமன் இல்லாத அயோத்தியில் நுழையவும் விரும்பாத பரதன் நந்திக்கிராமம் என்னும் இடத்தில் ராமனின் பாதுகைகளுக்கு முடிசூட்டினார். பதினான்கு ஆண்டுகள் அந்த இடத்திலேயே வாழ்ந்தார்.
நந்தியம்பதியிடை நாதன் பாதுகம்
செந்தனிக் கோல்முறை செலுத்தச் சிந்தையான்
இந்தியங்களை அவித்து இருத்தல் மேனியான்
அந்தியும் பகலும் நீர் அறாத கண்ணினான்
-என்கிறார் கம்பர். நந்திக் கிராமத்தில் ராம பாதுகைகளே அரசு செலுத்தின. பரதன் ஐம்புலன்களையும் அடக்கித் தவவாழ்க்கை மேற்கொண்டார். பதினான்கு ஆண்டுகளும் அவர் கண்களில் கண்ணீர் வடிந்து கொண்டேயிருந்தது. வைத்த இடத்து இருந்தேனோ பரதனைப் போலே? என்று திருக்கோளூர்ப் பெண்பிள்ளை வினவுகிறாள். ராமனின் பாதுகைகளை வைத்திருந்த இடத்திலேயே பதினான்கு ஆண்டுகள் இருந்த பரதனைப் போல் தான் எதுவும் செய்ய இயலவில்லையே என ஏங்குகிறாள்.
No comments:
Post a Comment