பரந்த சமுதாயம் நோக்கிய எம்பெருமானார்

திருக்கோஷ்டியூர்

‘‘திருக்கோட்டியூர் கருந்தடமுகில் வண்ணனை கடைக் கொண்டு கைதொழும் பக்தர்கள் இருந்த ஊரில் இருக்கும் மானிடர் எத்தவம் செய்தார் கொலோ’’ -என்று பரவசப்படுகிறார், பெரியாழ்வார். நியாயம்தான். ‘திருக்கோஷ்டியூர் எம்பெருமானை தினமும் தரிசித்து வாழும், அவ்வூரில் வசிக்கும் அடியவர்கள் மட்டுமல்லாமல், வந்து போகிறவர்களும் மிகுந்த தவம் செய்திருக்கவேண்டும்’ என்ற பொருளில் அவர் பாடியதில் நியாயம் உண்டு. ஏனென்றால் இது, ஒன்றுபட்ட சமுதாயத்துக்கு அடிகோலிய, சமத்துவ உணர்வு விஞ்சிய தலம். புராண காலத்திலிருந்தும் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முந் திய காலத்திலிருந்தும் இந்தக் கருத்துக்கு ஆதாரமாக ஒவ்வொரு சம்பவத்தைச் சொல்லலாம்.

முதலில் புராண சம்பவம்:

பிரம்மனை நோக்கிக் கடுந்தவம் புரிந்த ஹிரண்யன், அவரிடமிருந்து அரிய பல வரங்களைப் பெற்றான். பின்விளைவுகளைப் பற்றி யோசிக்காமல் அவன் கோரிய வரங்களை அளித்தார் பிரம்மன். தன்னை நோக்கி தவமியற்றிய அவனது பக்தியை மெச்சியோ அல்லது தன்னை அவன் போற்றிய மகிழ்ச்சியாலோ அவர் அந்த வரங்களைத் தந்திருக்கலாம். அல்லது மஹாவிஷ்ணுவின் புதியதோர் அவதாரத்துக்கு - நரசிம்மம் - அவர் அப்போதே வழி அமைத்துக் கொடுத்தார் என்றும் சொல்லலாம். அப்படி வரம் பெற்ற ஹிரண்யன், தன்னை யாராலும் அழிக்கவே முடியாது என்ற இறுமாப்பில் எல்லா அநியாயங்களையும் செய்தான். பிரபஞ்சமெங் கும் தன் ஆட்சியை நிலைநிறுத்தினான். எங்கெங்கும் ‘ஓம் ஹிரண்யாய நமஹ’ என்ற மந்திரமே உச்சரிக்கப்பட வேண்டும் என்று விதி செய்தான்.

தானே கடவுள் என்று பிரகடனம் செய்துகொண்டான். தன்னைத் தவிர வேறு யாரையும் இறைவனாகக் கருதி வணங்கக்கூடாது என்றும் கடுமையாக உத்தரவிட்டான். தனது ஆட்சிக்குட்பட்ட இடங்களில், குருகுலங்களில், மாணாக்கர்களுக்கெல்லாம் தானே பரம்பொருள் என்று கற்பிக்க குருமார்களை நிர்ப்பந்தப்படுத்தினான். இந்த சட்டதிட்டங்களுக்கு அசுர குருவான சுக்கிராச்சார்யாரும் உட்படவேண்டியதாயிற்று. யாருடைய போதனையும் ஆலோசனையும் வேண்டாத இந்த அரக்கன் தன்னிச்சையாகச் செயல்பட்டான். இவனுடைய அக்கிரமங்கள் நாளுக்கு நாள் அதிகரிக்கவே, அவற்றைத் தாங்கவொண்ணாத தேவர்கள் பிரம்மனிடம் சென்று முறையிட்டனர். தன் கண்ணே தன்னைக் குத்தும் அவலம் அறிந்து வேதனையுற்ற அவர், அவர்களை அழைத்துக்கொண்டு ஈசனை சரணடைந்தார்.

பிரம்மன் அளித்த வரங்களைக் கேட்ட ஈசன், தன்னாலும் ஏதும் செய்ய இயலாத நிலையை உணர்ந்தார். பிறகு அனைவருமாக ஸ்ரீமன் நாராயணனிடம் அடைக்கலமாயினர். ஒரு கூட்டு முயற்சியாக, அனைவரும் ஒருங்கி ணைந்து யோசித்து செயல்பட்டால்தான் ஹிரண்யனுக்கு ஒரு முடிவு கட்ட முடியும் என்றே அவரும் கருதினார். ஆனால், எங்கெங்கெல்லாம் தேவர்கள் ஒரு குழுவாகக் கூடுகிறார்களோ அங்கெல்லாம் ஹிரண்யன் ஆஜராகி அவர்களைத் துன்புறுத்தத் தொடங்குவது வாடிக்கையாதலால், அவன் பார்வை படாத ஓரிடத்தைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டிய கட்டாயத்துக்கு அவர்கள் உட்பட்டார்கள். முடிவாக அவர்கள் அனைவரும் கதம்ப முனிவர் குடியிருக்கும் குடிலைச் சார்ந்த பகுதிக்குச் சென்று திட்டமிடலாம் என்று தீர்மானித்தார்கள். அந்தப் பகுதியில் மட்டும்தான் ஹிரண்யனின் ஆதிக்கம் இன்னும் உட்புகவில்லை.

முனிவர் மிகவும் சுதந்திரமாக யாகங்கள் இயற்றுவதும் இறை வழிபாடுகளில் ஈடுபடுவதுமாக, கொஞ்சமும் அரக்க நெடி வீசாத இடமாக அது விளங்கியது. ஆகவே அங்கே போய் நிம்மதியாக ஹிரண்யவதம் பற்றிப் பேசி ஒரு யோசனைக்கு வரலாம் என்று அனைவரும் அங்கே சென்றார்கள். இவ்வாறு அவர்கள் ஒரு பெருங்கோஷ்டியாகச் சென்றதால், அந்தத் தலம் கோஷ்டி யூர் என்ற பெயர் பெற்றது, திருக்கோஷ்டியூர் என்றழைக்கப்பட்டது. ஹிரண்யன் வதம் செய்யப்படும்வரை தேவர்கள் அந்தத் தலத்திலேயே அவன் பார்வையில் படாமல் வாழ்வது என்று முடிவானது. அதற்கு முன் மச்சா வதாரம், கூர்மாவதாரம், வராக அவதாரம் எடுத்த பெருமாள், அடுத்ததாக ஒரு புது அவதாரம் எடுத்து ஹிரண்யனை சம்ஹாரம் செய்யலாம் என்ற யோசனையும் ஏகமனதாக ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டது. அதற்கான முன்னேற்பாடுகள், வரைமுறைகளை அவர் செய்துகொள்வார் என்றும் தீர்மானித்தார்கள்.

வைகுந்தத்துக்குத் திரும்பிய பரந்தாமன் தன்னுடைய நித்ய சூரிகளாக விளங்குபவர்களில் ஒருவரான சங்கு கர்ணனை அழைத்தார். ஹிரண்யனுக்கும் அவன் மனைவி வசந்தமாலைக்கும் மகனாகப் பிறக்குமாறு அனுப்பி வைத்தார். அதன்படி ஹிரண்யனின் மகனாகி, பிரஹலாதன் என்று பெயரும் பெற் றான் சங்கு கர்ணன். திருமாலிடமிருந்தே வந்தவன் என்பதால் கருவிலேயே திரு கொண்டு, எம்பெருமானையே எப்போதும் துதித்து வணங்கி வந்தான், பிரஹலாதன். அகிலமெங்கும் தன் ஆதிக்கத்தால் அழிசாட்டியம் பண்ணிக்கொண்டிருந்த ஹிரண்யன், தன் குடும்பத்திலேயே, தன் வீட்டிலேயே எதிர்ப்பு முளைவிடுவது கண்டு கொதித்துதான் போனான். தன் அரண்மனை, குருகுலம், தன் நாடெங்கிலும் ஓர் அபஸ்வரம் ஒலிப்பதை முதன்முறை யாகக் கேட்டு கோபத்தின் உச்சத்தைத் தொட்டான். ‘‘ஓம் நமோ நாராயணாய...’’என்ற அந்த ‘அபஸ்வரம்’ அவன் காதுகளை மட்டுமல்லாமல், இதயத் தையே குத்திக் கிழித்தது.

தன்னைவிட பெரிய ஒரு கடவுள் இருப்பதாகத் தன் மகனே கருதுவதையும், பூஜிப்பதையும் கண்டு பொறுக்காத ஹிரண்யன், அந்த நாராயணனையும் அழித்து தானே முதல்வன் என்று பெயரெடுக்க விரும்பினான். ஆகவே, ‘‘எங்கேயடா இருக்கிறான் உன் நாராயணன்?’’ என்று அலட்சியமாகக் கேட்க, ‘‘எங்குதான் அவன் இல்லை? எங்கும் நீக்கமற நிறைந்திருப்பவன் அவன். ஏன், உங்களுக்குள்ளும் இருப்பதால்தான் அவன் பெயரை உச்சரிக்கும் பாக்கியம் உங்களுக்குக் கிடைத்திருக்கிறது. இந்தத் துரும்பென்ன, அதோ அந்தத் தூணென்ன, எல்லாவற்றிலும் உறைந்திருப்பவன் அவன். ஜடப்பொ ருளில்கூட அவனைக் காண முடியுமே!’’ என்று உறுதியான குரலில் ஆணித்தரமாக உரைத்தான், பிரஹலாதன்.

பிறகு அவன் காட்டிய தூணை உதைத்து, நரசிம்மாவதாரமாக நாராயணன் வெளிப்பட, ஹிரண்யன் வதைபட்டான். இப்படி, பிரம்மா, விஷ்ணு, சிவன் மற்றும் தேவர்கள் என்று அனைவருமே ஒன்றுகூடி, ஒரு முக்கியமான நிகழ்வுக்காக ஒன்றுபட்ட இடம்தான் தி ருக்கோஷ்டியூர். இங்கே சைவ, வைணவ பேதமில்லாத ஒற்றுமை நிலைநாட்டப்பட்டது. அனைவரும் ஒருமுகமாக ஒரு கருத்தை ஏற்றுக்கொள்ள அந்தக் கருத்து செயலாக்கப்பட்டு, அரக்கனின் வதம் முடிந்தது.
சரி, கலியுக சம்பவம் என்ன? புரட்சித் துறவி ராமானுஜர் இந்தத் திருக்கோஷ்டியூரில்தான், இதே ஊரில் வாழ்ந்திருந்த திருக்கோஷ்டியூர் நம்பியிடம் திருமந்திர உபதேசம் பெற்றார். அப்போது திருவரங்கத்தில் அரங்கனுக்கு சேவை செய்துகொண்டிருந்த அவர், இப்படி உபதேசம் பெற பெரிதும் துன்பப்பட வேண்டியிருந்தது. ஆமாம், அவ்வளவு சுலபத்தில் மந்திரோபதேசம் கிடைத்துவிடவில்லை.

ஸ்ரீரங்கத்திலிருந்து திருக்கோஷ்டியூருக்கு ராமானுஜரும் சளைக்காமல் பதினேழு முறை நடந்து, நடந்து சென்று முயற்சிக்கவும் தயங்கவில்லை. அப்படி 17 முறை நடந்து வந்ததில் ராமானுஜரைப் பொறுத்தவரை ஓர் அனுபவம் கிட்டியிருக் கும். வழியில் தன்னைக் காணும் தாழ்குல மக்கள் பலர் கைக்கட்டி, வாய்பொத்தி, சற்று விலகிப்போய் அவருக்கு வழிவிட்டு ‘ஒதுங்கும்’ முறை கண்டு மனம் வெதும்பியிருப்பார். நம்மைப் போல இவர்களும் மனிதர்கள்தானே, இப்படி இவர்கள் ஒதுங்கிப் போய், நம்மை ஏன் ஒதுக்குகிறார்கள் என்று குமுறியிருப்பார். இப்படி மரியாதை, தாழ்வு மனப்பான்மை அல்லது பயம் காரணமாக ஒதுங்கிச் செல்லும் மனிதர்கள் தன் நடைவழியில் மட்டுமல்லா மல், இந்த பாரத தேசமெங்கும் பரவியிருக்கவேண்டும் என்றே அவர் கருதினார். ‘நாராயணன் படைப்பில் இப்படி ஒரு பேதமா, இது தவறாயிற்றே’ என்று கருதியிருப்பார். இந்த இவருடைய எண்ணத்தை மேன்மேலும் வலியுறுத்தவும் வலுப்படுத்தவும்தான் திருக்கோஷ்டி நம்பி அவரை பதினேழு முறை அலைக்கழித்தார் போலிருக்கிறது!

பதினெட்டாம் முயற்சியில் குருவின் திருவருள் கிட்டியது. அப்போதும் நம்பிக்கு சந்தேகம் ஏற்பட்டிருக்க வேண்டும். ‘இத்தனை முயற்சித்து இவன் மந்தி ரோபதேசம் பெற வருகிறானென்றால், இதில் ஏதோ சுயநலம் இருக்க வேண்டும். அந்த மந்திரத்தின் பலனை ஏதேனும் சொந்த நலனுக்காகப் பயன்படுத்திக்கொள்ள நினைக்கிறானோ’ என்று யோசித்தார். அதனாலேயே, உபதேசம் செய்த பிறகு, ‘‘இந்த உபதேசம் உனக்கு, உனக்கே உனக்கு மட்டும்தான். இதனை நீ துஷ்பிரயோகம் செய்தாயானால், உனக்கு மறுமையில் நரகவாசம் தான்’’என்று பயமுறுத்தி வைத்தார். இந்த பயமுறுத்தலுக்குப் பின்னாலும் ஒரு தந்திரம் இருந்திருக்க வேண்டும் என்றே தோன்றுகிறது. வெறுமே மந்திரோபதேசம் மட்டும் பெறுவது ராமா னுஜரின் நோக்கமாக இருக்காது; பதினேழு முறை புறக்கணிக்கப்பட்டு அவமானமடைந்தாலும் மீண்டும் வந்து உபதேசம் அளிக்குமாறு இறைஞ்சும் இந்த மனோதிடம், வேறு எதையோ திட்டமிட்டிருக்கிறது என்று நம்பி உணர்ந்திருப்பார்.

அதனாலேயே அந்தத் திட்டம் நிறைவேறட்டும் என்று கருதியே பயமுறுத்தியிருக்கிறார். இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் தனித்தனியே ரகசியம் பாராட்டினாலும் பொது நோக்கு ஒன்றாகவே இருந்தது. ஒற்றை மனிதராக ராமானுஜர் அந்த மந்திரோபதேசத்தைப் பெற்று, பிறகு தான் ஒருவரைத் தேர்ந்தெடுத்து அவருக்கும், அவருக்கு அடுத்தவருக்கும் என்று சராசரியாக ஒரு பரம்பரைக்கு ஒருவர் என்ற விகிதத்தில் அந்த உபதேசத்தை வழிமொழிவது என்ற வாழையடி வாழை கருத்து, கொள்கையை நம்பி கொண்டிருந் தார், நம்பி. ஆனால் ராமானுஜரோ மரம் ஒன்றானாலும், விழுதுகள் ஆயிரம் என்ற ஆலமரக் கருத்து, கொள்கையைக்
கொண்டிருந்தார்.

அதனால்தான் குரு பயமுறுத்தினாலும் ஒரு தனி மனிதரை இழப்பதால் பல்லாயிர மக்கள் நலம்பெற முடியுமானால், அந்த மனிதர் தானாகவே இ ருக்கட்டும் என்று உறுதி பூண்டிருந்தார் ராமானுஜர். நிதானமாக குருவின் உபதேசத்தை செவிமடுத்தார். மந்திரத்தையும் அதன் பொருளையும் உள் வாங்கிக்கொண்டார். இதயக் கோயிலில் திருமாலை இருத்தி, அந்த மந்திரத்தால் பல நூறுமுறை அர்ச்சித்தார். பிறகு திருக்கோஷ்டியூர் சௌம்ய நாராயணப் பெருமாள் கோயில் கோபுரத்தின் மீது ஏறினார். அங்கிருந்தபடியே ஊர் மக்களை எல்லாம் அழைத்தார். கோபுர உச்சியிலிருந்து ராமானுஜர் கூவி அழைப்பதை அறிந்த நூற்றுக்
கணக்கான மக்கள் அங்கே உடனேயே கூடிவிட்டார்கள். விபரீத கற்பனையுடன் அண்ணாந்து பார்த்த அவர்கள் மீது ‘‘ஓம் நமோ நாராயணாய’’ என்ற அஷ்டாக்ஷர மந்திரம் பூத்தூவலாக விழுந்தது.

ஒரு துளி பட்டவுடன் சிலிர்ந்துக்கொண்ட அவர்கள், அதுவே மழையாகப் பொழிந்தபோது அப்படியே பர வசப்பட்டனர். மந்திரத்தையும் அதன் பொருளையும் நன்கு கேட்ட அவர்கள், அதைத் திரும்பத் திரும்பச் சொல்லி தங்களுக்குள் ஓர் உயர்வை வளர்த் துக் கொண்டனர். ‘நமக்கும் இறையருள் உண்டு’ என்ற நம்பிக்கை துளிர்த்தது. இருகரம் கூப்பி மேலே நின்றுகொண்டிருந்த ராமானுஜரைத் தொழுதார்கள். எதிர்பார்த்ததுபோல நம்பி போலியாக வெகுண்டார். ‘‘என் நம்பிக்கைக்கு துரோகம் இழைத்துவிட்டாய். உனக்கு நரகம்தான்’’ என்று சபிப்பது போல நடித்தார். ராமானுஜருக்குத் தான் தனிச் சலுகை அளிக்கவில்லை என்று தன்கூட இருந்தவர்களுக்கு ‘ஆறுதலும்’ அளித்தார். ஆனால் ஒரு கட்டத்தில் அவரே உணர்ச்சிவசப்பட்டவராக, ‘‘நீர்தான் எம்பெருமானாரோ!’’ என்று கூறி ஆரத் தழுவிக்கொண்டார். அப்போதே மானசீகமாக அவர் நாராயணனி டம் வேண்டிக்கொண்டிருந்திருப்பார்:

‘பகவானே, இந்தப் பிள்ளைக்கு தீர்க்காயுசு கொடு.’ இதனால்தான் ‘நரகம்தான்’ என்று சபிக்கப்பட்டவரால், ஒரு முழு மனித ஆயுளை வாழ்ந்து - 120 ஆண்டுகள் - சமூகத்துக்கும் இறைவனுக்கும் தன் நிறைவுநாள்வரை ராமானுஜரால் உழைக்க முடிந்திருக்கிறது. இந்தப் பெருமை ஸ்ரீராமானுஜருக்கு மட்டுமே உண்டு. வேறு எந்த மனிதப் பிறவியும் இப் படி முழு வாழ்க்கையை, உலகத்தின் எந்தப் பகுதியிலும் வாழ்ந்ததில்லை என்று உறுதியாகக் கூறலாம்! இப்படி சமுதாய பிரக்ஞை பொலிந்த அற்புதத் திருத்தலம்தான் திருக்கோஷ்டியூர். மூன்று நிலைகளாக இந்தக் கோயில் பரிமளிக்கிறது. ‘வெள்ளை வெள்ளத்தின் மேலொரு பாம்பை மெத்தையாக விரித்ததன் மேல் கள்ள நித்திரை கொள்கின்ற’ திருப்பாற்கடலில் பள்ளிகொண்ட நாதனை முதல் தளத்தில் -வைகுந்தத்தில் -உரக மெல்லணையானாக தரிசிக்கலாம். இரண்டாவது நிலையில் - இந்திர லோகத்தில் - இரு தேவியருடன் பெருமாள் நின்ற கோலத்தில், உபேந்திர நாராயணனாக, நின்ற நம்பியாக சேவை சாதிக்கிறார். மூன்றாவது நிலையில் - பரமபதத்தில் - அமர்ந்த திருக்கோலம் கொண்டு பரவாசுதேவனாக அருள்கிறார்.